Gönderi

Annesinin dediğine göre o tek fotoğrafı evlere yapılan baskınlardan koruyorlarmış. O fotoğraf da bir suçlu gibi yırtılmasın, götürülmesin diye. Annesinin gözlerinden akan yaşları görünce bir fotoğraf suçlu olabilir mi diye soramamış. Babasının çok uzak şehirlere gitmediğini biliyormuş. Uzak şehirlere gitseymiş, gecenin sessizliğinde patlayan silah sesleri duyulduğunda annesi korkuyla sabahlara kadar dağlara bakıp, dualar eder miydi? Bütün ömrü bir duaya dönüşür müydü? Gecesi gündüzü, “Sevdiklerimizin acısını bize gösterme!” diye başlayan bir dua olur muydu?
Sayfa 125 - Aram YayınlarıKitabı okudu
·
84 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.