Burada, özgür oldukları hâlde daima doğru ve iyi davranışlarda bulunup neredeyse asla yanlış yapmayan az sayıda da olsa insanların, sözgelimi inanan insanlar için peygamberler ve velilerin olabildiği belirtilerek; eğer az sayıda özgürce daima doğruyu yapabilen insanlar var olabiliyorsa, neden insanlığın tümü öyle olamasın, her zaman özgürce iyi davranamasın diye itiraz edilebilir. Bu itiraz bir ölçüde haklıdır. Bir insan özgürce daima iyilik yapabiliyorsa, tüm insanlar da yapabilir. Bu mümkündür. Ama bu az sayıda insanın daima iyilik yapıp kötülük yapmamış olması, öteki insanlar kadar onların da kötülüğü seçme ve yapma özgürlükleri varken gerçekleştirilmiş bir yaşam biçimidir. Bunlar kötüyü de gerçekten öteki insanlar gibi yapabilecekken özgürce yapmamayı yeğlemiş kişilerdir. Bu durumda onlar hem özgür olmayı hem de daima iyiyi yapmayı kişiliklerinde birleştirebilmiş kişilerdir. Bu her özgür insan için de tüm insanlık için de mümkündür. Ama bunu ister bir kişi, ister bir kısım insan, isterse tüm insanlık için eğer Tanrı belirlerse ve böylece o kişiler bu belirlenimin dışına çıkmazlarsa artık iyilik var, ama özgürlük veya özgürce iyilik yok demektir.
Sayfa 51 - 52
22 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.