Bazen böyle oluyor, yani hiç beklemediğim bir kitap, beklemediğim bir yazar dört dörtlük bir etki yaratabiliyor. Jennifer Mcmahon'ın bu eseri Stephen King'i kıskandıracak kadar başarılı ve iyi bir eser. Kusurları dahi kitabın başarısını gölgeleyemiyor. Hasan Ali Toptaş'ın Heba'sı ve Ayfer Tunç'un Aziz Bey Hadisesi adlı eserlerinin ardından hakiki edebiyattan biraz uzak kalayım, gerilim kitaplarının başı sonu belli dünyasına kendimi bırakayım diye, genç kızlar için yazılmış Ay Günlükleri serisini bile okurken ( ve devam ederken okumaya!) işte birden Şeytanın Eli gibi bir eser kafamı allak bullak edebiliyor, ve bir günden az bir sürede dört yüzden fazla sayfayı okumadan duramayacak hâle getirebiliyordu beni.
Gerçek adıyla Kış İnsanları (herhalde Şeytanın Eli adının daha çok satacağını düşündüler) hakikaten çok iyi bir gerilim kitabı. Hiç bir King kitabında bu etkiyi yaşamadım, hatta Mahşer ve bu kitaba en yakın bulabileceğim 'O'da bile... en son Kafes adlı kitap okurken beni allak bullak etmişti, ama bu kitabın yanında Kafes bile olsa olsa tek bölümü ürkütücü bir eser gibi kalıyor. Kış İnsanları, baştan sona ürkütücü, geren, ürperten bir kitap. Bu gerilim, bu ürkütücülük hiç bir şekilde kandan, canavarlardan, cinayetlerden kaynaklanmıyor. Hiç bir alâkası yok. Kitapta iki kitap birden okuyoruz: Sara'nın 1908'de tuttuğu günlüğün kitap hâline getirilmiş hâli, bir de günümüzde geçen bölüm. Kitap baştan sona sevdiklerini, çocuklarını kaybeden insanlarla dolu. Ölenlerin, kaybolanların geride kalanlarda yarattığı etkileri çok güzel veriyor kitap. Ürkütücü olan şey; kaybolan, ölen insanların akıbetleri (ölenlerin akıbeti, evet) konusunda yazarın bizi karşı karşıya bıraktığı bütün o imalar, sessizliklerle dolu anlar, insan zihninin insana işkence ettiği, insanın kendini bıraktığı, dağıldığı anlar, o ürpertici şeytanın eli adı verilen kayalıklar, orada Sara'nın, Martin'in ve Gertie'nin 1908'de geçen hikâyesini okurken kayalıkların hemen arkasında giderek büyüyen ve hikâyenin günümüzde geçen kısmında artık her yeri kaplamış olan o kapkara orman...Wulf Dorn'un Karabasan'ındaki orman ne kadar komik kalıyor bu kitapla kıyaslayınca...Faruk Duman'ın büyüleyici, kelimelerle ve büyülerle dolu ormanı ise, edebiyat kelimesiyle birbirine sarmaş dolaş imgeler, görüntülerle dolu bir fikir gibi, oysa Mcmahon'ın kitabını okurken, kayalıkların ardında büyüyen, her yeri ve herkesi saran zifiri karanlıklı dilsiz orman, hiç de dostane ve yakın görünmüyor, on beş metrelik kuyularıyla, sadece bir haftalığına gitmeleri gerken yerden dönen Uyuyan'larıyla ve kelimelerle sanat yapmaya değil, korku hissini yüreğimize salmak için kitabın her sayfasına saçılmış büyüleriyle bu orman, kitabı okurken bedenimizi sarıyor ve, ellerimizden parmaklarımızdan, saçlarımızın arasından yüzümüzü kaplayarak ve gözlerimizin hemen üzerinde dönerek hepimizi örtüyor ve o ormanda yapayalnız kalıyoruz, o kadar ürpertici bir hisle doluyoruz ki benim gibi, sitedeki bir yorumda çok haklı bir şekilde gece okumayın uyarısını unutup gece okuyunca, bu yaşta gece yarısı evde yalnız kalmış olmanın acısını çıkardığını görebiliyorsunuz: evdeki her gölge, sessizce duran her nesne, artık ölüme ve gölgelere her zamankinden daha yakın olan zavallı Dodi'm bile başkalaşmış bir şekilde görünüyor gözüme, kitaba ara verip lavaboya ya da mutfağa gittiğimde, salonun hemen girişinde tembel tembel solgun ışığıyla floresan lamba artık ışığı değil karanlığı düşündürüyor bana, korkuyorum çünkü evet, aynen sara'nın dolabın içinden gelen o kazıma seslerini duyup kalbinin güm güm atması gibi, ürpererek, bu kadar korktuğuma kendim de inanamayarak korkuyorum.
Yazar, bu etkileyici hissi açıklama yapmak ve okurları ikna etmek yerine o korku hissini vermekle yaratıyor. Gerilim kitaplarında ve daha bir çok kitapta, filmde sonlar hep açıklamalara kalır, açıklamalar, aslında ikna etme çabalarıdır, oysa olayların ikna ediciliği değil, yaratılan o hissin gerçekliği daha önemli, meselâ Kafes, benim açımdan bu sebeple dört dörtlük bir kitap. Şeytanın Eli, sonlara doğru, kitabın en zayıf bölümü olarak bize hikâyenin karanlıkta kalan kısımlarını anlatırken korku ve gerilim hissi hasar görüyor, yine de bu bölümü çok kolayca es geçebilir, güzel yazılmış son sayfalarıyla beraber düşündüğümüzde kitabı dört dörtlük bir eser olarak görebiliriz.
Gerilim kitaplarını okuyan herkese Şeytanın Eli /Kış İnsanları'nı kesinlikle öneriyorum. Sitede yorum yazan arkadaşlara da teşekkür etmem gerek, o yorumlar sebebiyle kitabı aldım; hepimizin ortak fikri, bayağı bir ürktüğümüz olmuş. Okumayı düşünenlere bir öneri de böylece benden gelsin...
