Bu kadın bana eskiden tanıdığım birini hatırlattı. Küçükken bizim sokakta bir kadın vardı. Kocası ilk büyük savaşta ölmüştü. Eve kanlı gömleği gelmişti. Ama kadın olanlara inanmak istemiyordu. Adam hayattaymış gibi yaşıyordu. Yanlış anlama he deli falan değildi. Bilakis her şeyin bilincindeydi. Ama işte çok özlüyordu kocasını. Ona mektuplar yazıyordu habire. Hiç cevap gelmiyordu ama o yazıp duruyordu işte. O zamanlar küçüktüm, anlamıyordum. Ama şimdi onu, acısını, ne yapsa bastıramadığı sancısını çok iyi anlıyorum. İnsan bazen çok özler. Bazen benim o çocukluğumdaki kadın gibi bir cevap alamayacağını bilse de özlediğine seslenmek ister. Bazen de bugün gelen kadın gibi cevap alır. Delirdiği için değil, delirmemek için yapar bunu. Delirmemek için o cevap ona lazımdır.
·
32 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.