"Ah SEYLAN ! Sen kanayan yüreğimin halinden ancak sen anlardın Seylan... Sen ki çok acılar çekmiştin. Karanfil yerine narçiçekleri takmıştın yakana . Hüzün gözlerine asılıydı hep, acı oturmuştu gülüşlerine de. Sen kanayan yüreğimi anlayan tek kişiydin bu yüzden... Sancıyla kıvranan ruhumun yaralı halinden bir sen anlardın . Yıldızları çok , yıldızları parlak gecelerde sabaha dek gökyüzüne bakmanın ne olduğunu iyi sen bilirsin çünkü.""
Sayfa 190Kitabı okudu
·
177 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.