Elveda geçmişteki düşleri, elveda yaşamın güzel yanları...Bütün bir hayatı boş bir bekleyiş içinde geçiren Teymen Giovanni Drogo hüzünlü hikayesi..
Gerçekte, boş arazilerle çevrili eski kale, yitik bir ada gibi: Sağda ve solda dağlar, güneyde boş vadi, öbür tarafta da Tatar Çölü.
ve sınırda kendi kaderine terk edilmiş yıkık bir Bastiani Kalesi ..
Teymen Giovanni Drogo, Bastiani Kalesi ne atandığında geri dönüşü olmayan hüzünlü yolcuğuna çıkar. Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktır. Bir yol ayrımında olduğunun farkındadır.
Kaleye vardığında hemen ayrılmak ve şehirdeki bir garnizonda görev yapmak istediğini söylese de dört ay gibi kısa bir süre için burada kalmaya razı olur. Ancak esrarengiz bir şekilde buradan kendi rızası ile ayrılamaz.
Kale şehir yaşantısından tecrit edilmiş, ölü bir mekandır.
Bu günün önceki günden farklı olmadığı kalede devinimsizlik, eylemsizlik içinde boş bir umuda tutunarak ömürünü çöle çeviren Teymen Giovanni Drogo
neden kaleden ayrılmadı?
**“Tüm bunlar artık ona aitti ve bunları terk etmek Drogo’ya acı verecekti. Ama aslında o bunu bilmiyordu, ne gitmesinin kendisine nasıl bir çaba gerektireceğinden, ne de kaledeki yaşamın günleri, birbirinin tıpkısı günleri, baş döndürücü bir hızla yutup gittiğinden haberdar değildi. Dün ile evvelsi gün birbirinden farksızdı, onları birbirinden ayırt edebilmesi olanaksızdı; üç gün önce olmuş bir şey de yirmi gün önce olmuş bir şey de sonuçta ona eskiden olup bitmiş bir şey olarak görünüyordu. Böylece o ayırdına varamadan zaman akıp gidiyordu.”
**“Önünde öyle çok zaman vardı ki! Tek bir yıl bile ona bitmez tükenmezmiş gibi geliyordu oysa güzel yıllar henüz başlamaktaydı; yıllar sonu gözükmeyen sınırsız bir diziye, insanın uğruna biraz sıkılmayı göze alabileceği halen hiç el değmemiş ve görkemli bir hazineye benziyordu .
Eserde her ne kadar devinimsiz, eylemsizlik içinde tek düze bir hayat anlatılıyor* dediysek her an kuzeyden Tatar çölünde gelebilecek bir saldırı umarsız bekleyiş, bu saldırının gerçekleşmesi olasılığı ile hayatlarının anlamlı ve değerli olabileceği; betimlemeler,..
Kişilerin içlerinde yaşadığı ve çevrelerini saran çöl, Yalnızlık duygusunu okuyucuyu saracak şekilde anlamış Dino Buzzati..
Yazarı ve eserini sevdim.
Hüzünlü bir öyküydü.
Son olarak şöyle bitirmek istiyorum:
***İnsanın, tek başına olduğu ve hiç kimseyle konuşamadığı zaman bir şeye inanması çok zordur.
***İşte tam da o dönemde, Drogo, insanların her zaman birbirlerinden uzakta olduklarını fark etti, birisi acı çektiğinde, acısı sadece kendisine ait oluyor, hiç kimse o acıyı birazcık olsun dindiremiyordu; bir insan acı çektiğinde diğerlerinin, duydukları sevgi ne denli büyük olursa olsun, bu yüzden acı çekmediklerini ve yaşamdaki yalnızlığı işte bu durumun oluşturduğunu fark etti.
Keyifli bir eser okudum.
Tavsiye ederim.
Okumayı düşünen okur arkadaşlara şimdiden iyi okumalar dilerim.
