Drogo. Giovanni Drogo. Aklında, çantasında, kalbinde, adımlarında bile umut dolu ve kalaye karşı soğuk Drogo. Nasıl olduysa - iç sesimizin ve sezgimizin her zaman doğru olmadığını düşünüyorum - kalede kalıp Tatarların gelmesini beklemeye karar verdi. Angustina bu uğurda hayatını kaybetti, herkes bu hikayeyle eğlendi. Bundan vazgeçip eve dönmek istediğinde dostları bile onu kandırdı. Ah Drogo...! Hayat senin gibiler için ne kadar zor. Derken kalede kimse kalmadı. Otuz koca yılın ardından hasta olan Drogo, Tatarların geliş haberiyle canlanır gibi olsa da kaleden kovuldu. Bir handa jübilesini kendince yaparak hayata veda etti. İnsan hep bir umutla yaşar, hep bir umut bekler. Ve hep gençtir, yaşı ne olursa olsun genç olduğuna inanır. Aynada görülen, etrafa yansıyan, kalbe inen şeyler zamanla kabul ettirir ki insan aslında yaşlanır. Drogo'da pek çok anlamda kendimi gördüm, kendimi buldum. Sorguladım, düşündüm. Benim de tıpkısıyla aynı olan bazı düşüncelerimi yazar nasıl görmüş de yazmış olabilir? Tek kelimeyle büyüleyici. Sayfalar dolusu söz söylenebilir ama en iyisi okumak ve üzerinde düşünmek...

Tatar ÇölüDino Buzzati · İletişim Yayınevi · 201813,3bin okunma

·

201 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Büşü