Halüsinasyon gören bir bireyle yıllarca aynı evde yaşamaktan daha zoru, dışarıdan davulun sesi hoş gelen insanların:"Aman canım ya herkesin derdi var. Alışmadın mı bunca yıl."demesi. Bunun için bile olsa toplum ötekisiyim. Hayatları boyunca duyamacakları küfürleri, aşağılamaları, iftiraları, görmeyecekleri psikolojik ve fizyolojik şiddetle beni kıyaslayan nice insana ahım var. Ben ömrümce toplumda öteki olarak kalacağım. Babası şizofreni, şizofreni genetikti değil mi, zavallı, ay nasıl yaşadın bunca yıl... Kimse de demiyor sen nasıl bugünlere gelmeyi başardın, yüzdün kuyruğuna geldin de kendi emeğini al da acılarının kefareti olsun. Yaşadıkların kesin çok ağırdır, ben de olsam erkeklerden, ötekileştirilmekten korkardım. Sen çok güçlüsün demiyor. Uzun zamandır demiyordu, taki çocukluğumun sahidi ilkokul öğretmenimle karşılaşana kadar. Kadın ağlayarak başarmışsın diye bana sarıldığında garipsedim, benim gibi birinden neden gurur duyuyor, mutlu oluyor, dedim. Toplum başarısız gördürmeye o kadar alıştırmış ki haftalarca kadından kaçıp sorguladım. Yalnızız, yalnız kalacağız ve kimse bizi anlamayacak. Hayatım boyunca sağlıklı bir birey olduğumu ispatlamak; bu hastalığın şeker, kalp oranında genetik olmadığını, oluşumu için travmalar ve dibine kadar karanlık ortamda yalnız bırakılmak sonucunda oluştuğunu idrak edemeyen insanlarla muhatap olmak zorunda kalacağım.Bu bir yazgı.