Bazen bütün hayatımın sona erdiğini; şu mavi şehirde yaşamış, caddelerinde gezmiş; denizlerini, ağaçlarını, bulutlarını, çocuklarını seyretmiş, bir gülüşü, bir bakışı, bir hali için bir kızı sevmiş, hayatta birşeyler yapmak istemiş, bir insanın son hayallerini kurduğumu sanıyordum. Bazı anlarda o her şey o kadar kolay, mutluluk öyle yakındaydı ki! Yataktan ayağa kalkınca, odadan dışarı çıkınca, giysimi giyince, sokakta bir iki titrek adım atınca her şey bitmiş, halledilmiş olacaktı.
En korkunç hayaller gece vakti doğuyordu. Karanlıkta neler akla gelmiyordu. En güzel umutlarımı bu anlarda kaybediyordum…
Sayfa 74 - can
·
105 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.