Aynanın karşısında kendime şöyle diyordum: ‘’Bu benim, ben İsabel. Yarın sabah erkenden evlenmek için gelinliğimi giymişim.’’ Kendi kendimi tanıyamıyordum; ölmüş olan annemin anısıyla kendimi bölünmüş gibi hissediyordum. Ben doğduktan sonra annemin gelinlik giydirilmiş olarak tabuta konduğunu anlatmıştı Meme bana. Şimdi ben, aynada kendime baktıkça annemin kemiklerini, parça parça bir köpük yığını ve topak topak olmuş sarı renkli bir tozun arasında, mezarın içinde küfle kaplanmış olarak görüyorum. O aynanın dışındaydım ben. İçinde annem vardı, hayata geri dönmüş olarak bana bakıyor, gelin tacımın ilk tokalarını takmakta olan ölüme dokunmaya çalışıyordu. Arkamda da ciddi ve şaşkın bir ifadeyle duran babam şöyle diyordu: ‘’Bu elbiseyle şimdi tıpkı ona benzedi.’’
·
68 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.