Hoşlanmadığım bir koku alınca istem dışı sürekli nefes vermeye çalışırım hiç almadan, sanki o aldığım havayı hiç içime çekmemişçesine dışarı atmaya çalışırım ama nafile, almışım bir kere içime girmiş o hava.
Şimdiyse bugüne kadar ki soluduğum havayı kokuları şahit olduğum görüntüleri yediğim içtiğim her şeyi dokunduğum her teni her dokuyu düşündüklerimi hissettiklerimi konuştuklarımı sustuklarımı içimden kusup atmak istiyorum, tertemiz.
Bu isteğin ne demek olduğunu anlayınca imkansızlığını da görmüş oldum ve bulantım iyice arttı: Bunların hepsi parça parça yavaşça şimdiye kadarki beni oluşturmuşlardı, evet bu mide bulantılarının toplamı bendim ve atmak kusmak imkansızdı artık.
Böylece cevabını arayıp bulamadığım yılların sorusuna iyi kötü ilk kez bir cevap bulmuştum, ne kadar doğru bilemem ama heyecanlandırmadı değil tabi bulantımı daha da artırdı orası ayrı. Neyse zararın neresinden dönersen kardır değil mi, belki şimdiye kadarkileri geri dışarı veremem ama bundan sonra pişmanlık doğurmayacak olan kokuları koklayabilirim.