Foucault’ya göre de zamanımızda aydınlar ya şu yandan oluyorlar ya bu yandan; bir kere akımların, örgütlerin, ya da aygıtların eşeğine bindiler mi; yandınız, başka türküleri kalmıyor artık, ha bre eşeğine bindikleri aygıtların, örgütlerin,
akımların türküsünü çağırmaya koyuluyorlar. Bunu yaparlarken bilimsel saygıları azalıyor, sırasında bayağı propagandacılık, “gerçekleri söylemek”, ya da ülkenin, o olmadı mı işçi sınıfının çıkarlarını “savunmak” oluyor.