Hayatımın bir kısmını üzgün insanlara yardım etmek için, onlara kaybedecekleri bir şey vermeden ayağa kaldırarak gizlice ortadan kaybolarak geçirdim. Belki binlerce insanla tanıştım, dinledim, aylarca süren konuşmalar yaptım. Ama hiç kendimden bahsetmedim. Ve kimse de sormadı biliyor musunuz:) Çok içler acısı, herkes kendi sorunlarıyla o kadar meşgul ki, insanları birer basamak olarak kullanmaktan asla çekinmiyorlar ve duraksamıyorlar. Soruyorum şimdi hanginiz çıkıpta değerli zamanını verir böyle bir şeye?
Ya tanrının seni mükafatlandıracağını bilseydin, yapardın. Çünkü bir beklenti içinde hayatını idame ettirirsen, yaşamının bir anlamı olmaz. Kaybedecek bir şeyi olmayanlar olur, kimsesizler olur vs. Olur da olur.
Benimkisi benim çehrem de ve zihnimde beni yavaşça öldüren bir şeydi.
Bunu deneme sebebim insanların gerçekten nasıl olduğunu anlamaktı.
İlişki hayatımda yaşadığım trajikomik beş yıllık senaryonun suçlusunun ben olduğumu inkar etmesinin sebebini arıyordum. Halbuki aldatan da, sevmediğini söyleyen de o idi.
Denedim, insanların yaşamlarında ki olaylara nasıl tepki verdiklerini, neler yaptıklarını, ilişki süreçlerinin nasıl geçtiğini, uzun sürmesindeki sırrını ve daha bir ton şeyi merak ettim. Hiçbir sonuca ulaşamadım. Ve evet bu mükemmel hissettirdi. 💆
İşin aslı, bugün buraya bunu yazıyor olma sebebim bile canım sıkıldığından, zaten çokta kimse okumaz robot gibi insanlar kaydır kaydır geç, kız varsa beğen profile gir mesaj at, erkekse rakip ve düşman, klasik zihniyet :D
Selametle.
·
851 görüntüleme
Bazen rüzgarın saçımı dağıtmasına, yağmurun yüzümü ıslatmasına, insanların kalbimi kırmasına izin veririrm. Sonra; saçımı toplarım, şemsiyeni açarım, kalbimi kapatırım.
Ve giderim. Hepsi bu. Hayatımızın özeti.
Sorun da bu ya zaten, neden kalbimizi kapatıyoruz yaşayabilmek için.
7 sonraki yanıtı göster
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.