sevgiyle yöneldiğim, her şey putlaştı önce,
asla geri dönmedim, ben bu hâli görünce,
devam edip yürüdüm… yürüdüm hayli zaman,
puthâne oldu gönlüm… velâkin geldi bir an
ki, “Rakıyb” ismi Rabbin, silkeledi dünyamı,
bilemedim gerçek mi, yâhud bu bir rüya mı?!.
tezatlar zâil oldu, bitti galat-ı rûyet…
vahdet sırrı ufkumda şimşek çaktı nihâyet!..
deniz gibi kabaran âlemim sükûn buldu..
tekmil enfüs ve âfâk bir noktada cem oldu!..
hapsolmaktan kurtuldum, beden denilen leşe…
yakmak münhasır değil, bildiğimiz ateşe!..
··
1.511 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.