Bunun sonucunda kuş korkudan ölebilir - bunun nedeni kendi çaresizliği altında ezilmiş olmasıdır.
·
2.287 görüntüleme
-Bu kitap için not alanım-
'Travma yeryüzündeki cehennem olabilir ama travmanın çözülmesi de Tanrı'nın bir armağanıdır - her birimize ait kahramanca bir yolculuktur .'
Bu alıntıdan sonra kitaptan uzaklaştım, elimde sürünüyor. Ama bir şans vereyim..
Pencereyi açık zannederek uçarak dışarı çıkmak isteyen bir kuş pencereye tosladığında afallamış ve hatta ölmüş gibi görünür. Kuşun pencereye çakılışını gören bir çocuk ise yaralı hayvandan uzak durmakta zorlanır. Meraktan ya da ilgi duyduğundan veya yardım etmek arzusuyla kuşu eline almak isteyebilir. Çocuğun ellerinin sıcaklığı kuşun normal fonksiyonlarına geri dönmesini kolaylaştırır. Kuşun titremeye başlaması ise yeniden çevresine yönelmeye başladığının işare tidir. Dengesine kavuşmak için hafifçe sendeleyebilir ve sonra çevresine bakar. Eğer titreme ve yeniden yönelme sürecini geçebilmesine engel olacak kadar fiziksel hasar görmemişse, söz konusu hareketsizlik etabının içinden geçerek sanki hiç travmatize olmamış gibi uçmaya devam eder. Söz konusu titreme engellendiğinde hayvanlar ciddi sıkıntı yaşayabilir ler. Eğer biraz önceki örneğimizdeki çocuk, hayat belirtileri gösterdiği sırada kuşu okşamaya başlasaydı, yeniden yönelme süreci hasar görebilir ve böylece kuş şok sürecine geri dönmek zorunda kalabilirdi. Boşalma sürecinin tekrar tekrar engellen diği durumlarda, takip eden süreçlerin her birinin süresi uzar. Bunun sonucunda kuş korkudan ölebilir - bunun nedeni kendi çaresizliği altında ezilmiş olmasıdır.
Travmanın içinden geçmek için ihtiyaç duyduğumuz şey ise, sükun güven ve çocuğun ellerinin nazik sıcaklığında kuşa sunulan korumaya benzer bir korumadır. Doğadan olduğu kadar arkadaşlarımız dan ve akrabalarımızdan da destek almaya ihtiyaç duyarız. Bu destek ve bağ sayesinde bizi tamamlanmaya, bütün olmaya ve en nihayet huzura götüren doğal sürece güvenmeye ve onu onurlandırmaya başlayabiliriz.
"Awakenings" (Uyanışlar), "The Man Who Mistook His Wife for a Hat" (Karısını Şapka Sanan Adam) ve "Migraines" (Migren) adlı kitapların yazarı Oliver Sacks
Kitap bomboş sürekli kendini tekrar ediyor
Travmayı bir hastalık olarak görüp ilaçla tedavi etmeye çalıştığımızda, ilaçlar tıpkı Dr.Sacks'in migren hastasında gördüğümüz gibi bu doğal ve yaratıcı süreci genellikle çok fazla bastırmaktalar. Bu onarıcı tepki ilaçlarla baskı altına da alınsa, korkunun içinde donma halinde hapis de kalsa ya da iradenin kontrolü altında yön de değiştirse, öz düzenlemeye dair içsel kapasite raydan çıkmış oluyor.
"Korkmadığım tek bir şey bile yok. Sabahları yataktan kalkmaya korkuyorum. Evimden dışarıya çıkıp yürümeye korkuyorum. Ölümden fazlasıyla çok korkuyorum... Bir gün öleceğimden değil, birkaç dakika sonra öleceğimden korkuyorum. Öfkeden korkuyorum... Hem kendi öfkemden, hem de başkalarının öfkesinden korkuyorum; ortada herhangi bir öfke yokken bile bundan korkuyorum. Reddedilmekten ve/veya terk edilmekten korkuyorum. Başarıdan ve başarısızlıktan korkuyorum. Göğsümde ağrı hissediyorum, ayrıca her gün kollarımın ve bacaklarımın karıncalandığını ve uyuştuğunu da hissediyorum. Neredeyse her gün regl ağrısıyla ilgili kramplara benzer kramplardan yoğun ağrıya kadar değişen bir yelpazede çeşitlilik gösteren kramplara maruz kalıyorum. Yaşamımın çoğu gerçekten acı içinde geçiyor. Artık dayanamayacağımı hissediyorum. Baş ağrılarım var. Sürekli sinirliyim. Nefes daralması, taşikardi , yönsüzlük ve panik bana sıkıntı veriyor. Sürekli üşüyorum ve ağzım kuruyor. Yutkunmakta güçlük çekiyorum. Enerjim ve motivasyonum yok ve yaptığım bir işi bitirdiğimde tatmin duygusu yaşamıyorum. Bunalıyorum, kafam karışık, zihin bulanıklığı yaşıyorum ve her zaman çaresiz ve umutsuzum. Kontrol edemediğim öfke patlamalarım ve depresyonum var".
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.