Son derece çarpıcı bir çöküş öyküsüyle beraberiz.
Stefan Zweig’in başarılı bir şekilde kaleme aldığı ve tek solukta okunabilecek bir eser. Baş kahramanı bir kadın. Yalnızlıktan bezmiş, şöhret düşkünü bir kadın.
Maceranın sonu mutlu sonla bitmediği gibi beni en çok şaşırtan şey Stefan Zweig’in ikinci eşiyle birlikte intihar etmesi. Henüz kitabın etkisinden çıkamamışken tesadüfen bunu öğrenmem bende şok etkisi yarattı. Ne yazık ki intiharlarının sebebi de umutsuzluğa kapılmakmış.
Stefan Zweig hakkında biraz bilgilenince hayatının bir kısmını yani ölümünü 
Bir Çöküşün Öyküsü ile bağdaştırmak çok zor olmadı. Eserde sanki hayatının birazını okuyor gibi oluyoruz.
YALNIZLIK!
Günümüzde bundan daha çok korkulacak bir şey olduğunu sanmıyorum. Birçoğumuz insanlardan uzaklaşmak, onların sesini duymamak, varlığını hissetmemek isteriz. Kafa dinlemek isteriz. Peki ne zamana kadar? Cidden yalnız kalana kadar!
“Yalnızlık onu boğuyordu, insanlara ihtiyacı vardı…” [s.10]
“O sadece duymak, bir insan sesi duymak, içinde boğulmak üzere olduğu yalnızlık denizinin önüne bu sesi bir set gibi çekmek istiyordu.” [s.13]
Şu güne kadar yalnızlıktan bunalmışlığı en güzel anlatan tabirler nedir diye sorsalar şüphesiz örneklerim bunlar olurdu.
ŞÖHRET, MAKAM, MEVKİ DÜŞKÜNLÜĞÜ!
Bence başkarakterin asıl çöküşünün sebepleri bunlardı. Alıştığı lüks yaşamdan sürgüne gönderilmesi, sarayda artık hiçbir sözünün geçmemesi onu bitirdi. İnsanların onu yalnız bırakması onu ölüme itti. “Aşkı artık parayla bile satın alamıyordu.” [s.36] Bunu anlayınca zaten çöküşü başlıyor, gitgide yalnızlaşıyor ve ölmeyi düşünüyordu.
Ben bu eserde trajedi görüyorum. Yalnızlığa katlanamadığı için intihar eden ölümünden beklediği sonucu dahi alamayan birinin öyküsü…
·
446 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.