Konuşacak bir kelime bulamamak, öfkelenmemek, kızmamak, sadece kırılmak ne kadar da soğuk bir içsel hal yaratıp ilişkilerimizde bizi kaçış noktasına götürüyor. Halbuki birlikte düşüp birlikte kalkmak tek bir yaşam üzerine 2 kişi birlikte çalışarak inşa etmek daha kolay değil mi? Bu kadar kaçış neden ? Sevgisizlik mi modern çağın getirdiği bireysellik duyguları mı. İlişkiler havuz problemleri gibi 1 musluk havuzu 1 günde doldurursa 2 musluk yarım günde bunu görmemek bu kadar zor olmamalı. Biraz ince düşünce, biraz çaba, biraz sevgi..