Karmakarışık duygularla okuduğum kitabı; bir yandan ben neden bu kitabı okuyup kendime işkence ediyorum dedim, öte yandan iyi ki bu kitabı okuyorum, bilmediğim bize anlatılmayan, gösterilmeyen, bilinçli olarak gizlenen ne kadar çok şey varmış dedim. Yine ezilen insanlar, yine yok edilen hayatlar, yine yalanla, dolanla, saklanan gerçeklerle öldürülen gençler ve çocuklar vardı bu kitapta. Ancak yöneticiler ortaya çıktığında, örneğin kaza bölgesini ziyarete gideceklerse aylar sonra, radyasyonlu yerlere basmasın diye asfaltla kaplanın yüzeyler vardı.. Bir çok buzlu eksik doğan parmaksız bacaksız kolsuz iç organları olmayan çocuklar bebekler.. Tesadüfen sağlıklı bir bebek doğurmuşsa, ‘ama ben radyasyon yağmur altında kaldım’ diye bebeğini emzirmekten korkan anneler var öykülerde. Kitap baştan sona tanıklıklarla dolu. Gerçeklerin nasıl gizlendiğini, daha doğrusu nasıl farklı gösterildiğini kanıtlarıyla ortaya koyuyor. Her ne kadar okumak çok zor ve acıysa da, ben bu tip kitapların hep gündemde kalması gerektiğini, mümkünse herkes tarafından okunması gerektiğini düşünüyorum. Asla unutmamalıyız bunları, unutmamalıyız ki bir daha olmasını engellemek için hep içimizde bir dürtü kalmalı.

Çernobil DuasıSvetlana Aleksiyeviç · Kafka Kitap · 20171,093 okunma

·

34 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Hulya İnci