Yoksul insanların boş zamanları olması düşüncesini varlıklılar öteden beri tiksintiyle karşılamışlardır. XIX. yüzyılda İngiltere'de erkekler için günlük olağan çalışma süresi on beş saatti; çocuklar genellikle on iki saat, ama çok kere de yetişkin erkekler kadar çalışırlardı. Ukala işgüzarlar bu çalışma saatinin çok fazla olduğu düşüncesini ileri sürdükleri zaman onlara, çalışmanın yetişkin erkekleri içkiden, çocukları da yaramazlıktan alıkoyduğu söyleniyordu. Çocukluğunda, şehirli erkek işçilerin oy hakkını kazanmasından az sonra, resmi tatil günleri yasalaşınca, üst sınıflar çok kızdılar. Yaşlı bir düşesin şöyle dediğini hatırlıyorum: "Tatil yoksulların nesine gerek? Onlar çalışmak zorundadır." Gerçi zamanımızın insanları bu düşes kadar açık yürekli değiller; ama aynı duygu onlarda da güçlüdür ve bu duygu, içinde bulunduğumuz tutumcu keşmekeşin asıl kaynağıdır.
Sayfa 15
·
9 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.