İnsan hep bir yere ait olmak için çaba gösterir. Bu aidiyet bir sözde, bir şiirde, bir gönülde olabilir. Gün olur parkta oynayan bir çocuğun gülümsemesinde kendini bulur gün olur poşetlerini taşıdığı teyzeye yaptığı iyliğin verdiği haz da bulur. Aidiyet kavramını zihnimizde büyük kalıplarla sığdırıyoruz, aslında en ufak şeylerle bu aidiyeti yaşadığımızı fark etmiyoruz. Kendimizi büyük aidiyetlerle sınırlandırarak, tek bir şeyin kölesi olma yolunda ilerlerken ruhumuzu özgür bırakıp ufak şeylerle ait hissetmenin o güzel hissini yaşamamız mümkündür...
·
144 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.