En büyük varlığım saçlarımdı.
Severdim onları tamam istediğim gibi modeller şunlar bunlar yapamazdım ama severdim ya .
Bakınca annem gelirdi aklıma bir zamanlar deyip çok dalıp gittiğim olmuştur .
Saçlarım umudum olmuştu her zaman .
Ben üzgünken oturur saçlarımla oynardım belkide bazı yoklukları gidermek için yaptığım bir şeydi bilmiyorum.
Şimdi benim umudum yok denecek kadar az .
Bazen diyorum ya kızım acaba sen mi çok takıyorsun .
Herkes gibi kökü sende takma be gülüm derken bile buna benim inancım bile yok . Kökü olsa ne olur bir kere gitmiş onlar.
Gidenlerin ardından gözyaşı döktükten sonra onlar geri geliyor ama ben eski ben olmuyorum .
Bunu hiç kimse anlamıyor ..
Üzgünüm anne ben senin emanetini yerinde tutamadım …
Neyse çay bardakta soğumadan
Yaş gözden düşmeden
Kırıntı olan umut solmadan
Kalkıp ayaklanmalı …
14.23