“.., sizin acımasızca açtığınız yaralar yüzünden bundan böyle hiçbir can uçup gitmesin, uçup da kardeşin kardeşi öldürme hikayesini Tanrı’ nın. tahtının önünde anlatmasın. (…) Kanla lekelenmiş o silahları defedin, yaraları sarmak için acele edin.” Son İnsan kitabında şöyle bir söz geçiyordu: “Ne istiyorsunuz?” diye sordu. “Yoksa size vermeyi reddettiğimiz, sizin de silahla ve savaşarak almak zorunda olduğunuz bir şey mi var bizde?” İnsan ırkından kalan az sayıda insanın karşısındaki büyük tehdite rağmen kendi içinde çatışması üzerine söylenmişti bu söz. Her ne kadar orada bir avuç kadar insan kaldığı için bu cümleleri söylese de bir şey fark etmez. Hepimiz ölümlüyken ve düşman edinebileceğimiz onca şey varken neden şu koskoca düzenin içinde aklı ve iradesi var diye kendini en üstün varlık sanan en aciz tabakayı seçiyoruz. O kadar aciz ki bir suçlu ilan etmeden rahat edemeyen varlıklarız. İnsan olmanın diğer bir ayrıcalığı olan vicdan ancak bu şekilde rahatlar çünkü. Hiçbir şey uğruna can vermeye, can almaya, can yakmaya, kalp kırmaya değmezken neler için birbirimize düşüyoruz. Ölümü hiçbir din hiçbir ideoloji reddetmezken sahip olunan o kısa ömrü kin, nefret, kibir gibi insanı daha da aciz yapan duygularla harcıyoruz. Vicdanlarımızı ahiretteki hesaplaşmanın varlığıyla rahatlatıp bu dünyaya güzel duygular bırakmak varken geçici dünyadaki konumumuzu sağlamlaştırmak için yanlış duygulara teslim ediyoruz kendimizi. Ahiretteki yaşamımızı kürdanın üstüne inşa ediyor gibi.

Son İnsanMary Shelley · Can Yayınları · 2021310 okunma

·

147 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

hesma