Albert Caraco bu eseri annesi vefat ettikten hemen sonra kaleme alıyor ve yedi günde tamamlıyor eserini. Annesinin üzerinde bıraktığı etkilerden tutun, hayat görüşüne, felsefesine, misyon ve vizyonuna kadar her şeyden bahsetmiş yazar. Nedense annesi ve babası hakkında sürekli 'Sayın anne' ya da 'Sayın baba' tabirini kullanıyor. İnsanın kendi benliğinde indirgediği bir felsefesi olması güzel, kendi fikirlerini ve annesinin cesurca fikirlerini yazıya dökmesi her ne kadar cesurca gözüksede annesinin kadın düşmanlığı Caraco'yada geçmiş, bir ara kadınlar hakkındaki ezici görüşleri anlatmak istediği konunun da önüne geçerek ben de sanki kitap Orta Çağ'da bir rahip tarafından yazılmış izlenimi yarattı. Bu kadar bilgili, entellektüel düşünür bir adamın karşı cins hakkında bu kadar kıt kafalı olmasına üzüldüm doğrusu. Sanırım yazar biraz da

Aristoteles 'in görüşlerinden etkilenmiş olabilir. Kadınlar konusuna hiç girmeseymiş çok daha dokunakli bir anneye övgü, adına yadediş eseri olabilirmiş ancak bence yine de bir şans verilmeli diye düşünüyorum, içerisinde çok fazla alıntı yapılacak güzel söz mevcut. Son sayfalara doğru ise annesi ile kurmuş olduğu ruhani bağ ister istemez duygulandırıyor insanı, anneler keşke ölümsüz olsa dedirtiyor... "...sanki yatağı bile onu bekliyor, büyük ve küçük gardıropları, komodini ve şifonyeri, mantoları ve giysileri, çamaşırı, bibloları ve incik boncukları, hepsi onu bekliyor. Yaşayanlar geçip gidiyor, geriye nesneler kalıyor.."