Eşekli Kütüphaneci/ Köylere kitap götürmek, çöle su götürmek gibidir!
Bu kitabı en iyi kim anlar biliyor musunuz?
Köyde büyümüş olanlar anlar!
Okumayı çok isteyip okuyamamış olanlar anlar!
Biz kitabı nerede görüyorduk, okutmadılar ki, diyenler; hayatla erken mücadeleye girenler anlar!
Kabul edin, birçoğumuzun evinde çocukluk dönemi boyunca 
Kur'an'ı Kerim dışında kitap olmadı. Elbette bu konuda daha avantajlı olanlar vardır ama büyük kesimin böyle evlerde yetiştiğine inanıyorum. İlk kitabım olduğunda kitabı ezberleyip babama okumuştum defalarca okuduğumu anlayıp bana yenisini alsın diye. Kelime kelime ezberlemiştim. Oysa ülkemde o ilk kitabı olmadan nice çocuk büyüdü, yetişkin oldu ve öldü...
"Köylere kitap götürmek, çöle su götürmek gibidir!" (s. 76)
Ben bir köy öğretmeniyim.
En verimli yılları köyde çalışarak geçmiş bir köy öğretmeni.
Ve bu söze o kadar çok katılıyorum ki...
Çocukların zihni çöl topraklarının suya aç olduğu kadar bilgiye aç...
Okuduğunuz kitap gerçeklerden yola çıkılarak kaleme alınmış. Spoiler olacak ama başkahramandan biraz bahsetmek isterim:
Mustafa Güzelgöz
Bir kütüphane görevlisi
İnsanların kitaplara uzak olduğu bir coğrafyada kendisine bu görev veriliyor.
Kimse kitaplara gelmiyor diye masasının başında oturmayıp o insanlara gidiyor köy köy, eşeğiyle...
Karanlık yerlere kitaplarla birlikte aydınlıklar da gidiyor.
Keşke Mustafa Güzelgözler bir değil binlerce olsa, genç fidanlar bilgiyle dolsa...
Okurken yaşatan bir kitap...
Yeniden gittim eserin yaşandığı topraklara.
O türküleri kulağımda hissettim,
O eşeklerin ayak seslerini duyup gelecek olan kitapları sabırsızlıkla bekledim.
Geldiği an başladım okumaya, iki hafta sonra yeni kitabın gelmesini iple çektim.
Lev Tolstoy der ki:
"Tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar: Ya bir insan bir yolculuğa çıkar ya da şehre bir yabancı gelir."
Okuduğumuz eser de böyle başlıyor.
Şehre bir yabancı geliyor. Bakmayın siz yabancı dediğime. Mübadeleye kadar kardeşçe yaşadığımız insanların torunu: Dimitrios.
Türk insanı misafirperverdir bilirsiniz. Dedelerinin, ninelerinin yaşadığı toprakları görmeye gelen bu genci öyle güzel ağırlıyorlar ki dostluk iki insan arasında olmaktan çıkıp iki şehir, iki ülke olma boyutuna gidiyor.
"Beyim diyor, bizim yolumuz, köprümüz, çeşmemiz yok; kitaplığı ne yapacağız? Anlatıyorum ona:
Eğer kitaplığınız olursa, yolunuz, çeşmeniz, köprünüz de olur!" (s. 47)
Gerçekçi olmak gerekirse ülkemizin en büyük problemi insanların (gerçekten çalışanları dışarıda tutuyorum) bir meslek sahibi olmak için yırtınıp o mesleği kazandıktan sonra kendilerini geliştirmek adına hiçbir şey yapmamaları.
Bir öğretmen çocuklar için sürekli kendini güncellemeli,
Bir imam camisine daha çok cemaati ısındıracak çalışmalar yapmalı...
Değiştirdiğimiz tek bir hayat bile dünyanın daha güzel olması için bir şans...
Unutmayalım, dünyayı değiştirmeye önce kendimizden başlamalıyız!
"Kitap sevgisi diye bir sevgi vardır sanırım. Ana sevgisi, kardeş sevgisi, yar sevgisi gibi bir sevgi." (s. 291)
Eser 
Fakir Baykurt'un son çalışması.
Hasta yatağında gücü tükenene dek bu romanın son çalışmalarını yapmış.
Verdiği mesajlar oldukça başarılı.
İnsanın her zaman elinden geleni yapması, insanların kardeşliği, kitaplarla dolu yaşamın hayatta neleri değiştirebileceği... Ve şunu eklemeyi de unutmuyor: Siz bir şeyleri başarmaya çalışırken çekemeyen, engel olmaya çalışanlar mutlaka olacaktır.
Hayatta da böyle değil mi?
Okurken düşündüm.
Okurken duygulandım.
Okurken türkülerle mest oldum.
Okurken çocukluğumu andım.
Okurken birçok konuyu sorguladım.
Gönül rahatlığıyla okuduğuma değdi diyebilirim.
Hatta daha iyi sindirebilmek adına yer yer ara verip araya başka kitaplar koydum.
Elimden gelse bu kitabı tüm müfredatlara koyar, ders diye okuturdum.
Öylesi bir eser...
Okuyan, fikir belirten, paylaşan herkese yürekten teşekkür ediyorum. 🌼
Bu yorum görüntülenemiyor
Kaydedebilir, okuma listelerinize ekleyebilirsiniz.
( Hocam emeğinize ve yüreğinize sağlık.) Ben ilkokulu köyde bitirmiş biri olarak söylemek istiyorum ki, Köy çocukları başkadır onların olaylara bakış açıları başkadır ve bu bakış açılarını bizim bu güzel ülkemiz adına daha iyi yerlere gelebilmesi için, bu çocuklara kitaplar alalım, onlara sahip çıkalım. Bugün alışverişe gittiğimizde, bu seferlik de ayakkabı, parfüm ve incik boncuk almayıverelim. Bunun yerine çocuklara kitaplar alalım. Onlar bizim geleceğimiz, ülkemizin geleceği. onlara kol kanat olalım. Kendilerini geliştirmeleri adına kitaplar alalım, "bir kitapla nereye gelinebilir" demeyin. Öyle güzel yerlere gelinir ki.
Sizlere ilkokul 2. Sınıfta bir anı'mı anlatmak istiyorum. 'Benim okuyacak kitaplarım yoktu ilkokul'da bu yüzden hep okulun verdiği ders kitaplarını okurdum. Bunu fark eden öğretmenim "Emine Bilgehan yaşar" dersin birinde elinde kitap ve saç tokası ile gelip bana sarıldı ve seninle gurur duyuyorum, derste kitap ( ders kitabı ) okuyan tek kişi sensin demişti. İşte o günden beridir kitaplara daha bir sıkı sıkı sarıldım...' öğretmeni sosyal medyadan aradım ama bulamadım.
Sonuna kadar katılıyorum. Umarım bir yerde kesişir yollarınız.
1 sonraki yanıtı göster
Ve emekliliği. Bu hikayeden cok yok mu? Çalışanı küstüren bir sistem 🙁 en verimli çağında daha da çalışmak isterken küstürülenler... El etek çektirilenler...
Çok severek okuduğum bir kitaptı . Özellikle sadeliğini çok beğenmiştim . Kesinlikle çoçuklara okutulması gerek 🌸 iyi okumalar 🌸
Şahane bir kitaptı :)
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.