Gönderi

O zamanlar şöyle düşündüm ben,mutsuzluk içindeki yakınlarıma,ağrı çeken arkadaşlarıma baktım ve şöyle düşündüm:Herkes kendisi için ferahlatıcı bir hayat hikayesi kurmalı çocukluğuna doğru yola çıkıp,hem inandırıcı hem eğlenceli bir hikaye…Kendisine kurtarıcı bir hikaye kuramayan insanlar için hiçbir şey yapılamaz,onlar da kimseye yardım edemezler inancı oluştu bende.Bunu yapamayan;eski,kötü,kendini mutsuz eden hikayeyle idare ermek zorunda kalıyor…Ama şunu söylemek gerek;yeni bir hikayeye sahip olabilmek de herkesi yapabileceği bir şey değil.İnsanın kendisi,kendinden bir şey talep etmeden ya da içindeki yoğunluğu başka bir şeye dönüştürmeden,başta kendisini sarsacak güçte bir şey yaratmadan,yeni bir duyguyla,yeni bir yerden hayata başlayamaz.
Sayfa 107 - Can YayıınlarıKitabı okudu
·
115 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.