Kuru Kök
Çürür ve gür biterdim
ölüm gökte doluyken
gül iken yerde hayat
yuğum kendiliğinden toplanır dağılırdı
kime borçlu bir kurgan
bıraktım da yasıma insan eli dadandı
Neyime bilendiniz
koca keskileri hayatın
incecik ormanken ben
berrak sular yürütürdüm gövdemden
kime örnek şimdi alımsızlığım
kim har istedi de budandı gölgem
Soyum topraksız sürmez
bir vaaz olsa kurtaracağım
inerdim yeraltı şehirlerine
orda şarap, mum ve kağıt dindirir havariyi
ne yeşerir karanlıkta ki ben de dindireyim
hem geyik mağaraya deyin nasıl yakışır
Ben çölsem sen de çölsün; unutma ey
kurumuş köklerimde diri duran kalleşlik
çünkü senle çok eski bir kovukta kardeştik.
·
35 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.