Kötülük vardı her şeyin fazlasında ve fazlaydı her şey insanın iç dünyasında.
Her insan yaşayabilir miydi iç dünyasında?
Ağır mıydı içi dışından insanın?
Taşıyamaz mıydı yaşayan bedenin ölü ruhu tüm bunları?
Ne beklerdi insan?
Dünyayı olduğu gibi değil de içinde hissettiği gibi olduğunu görememenin burukluğu muydu yoksa fazla gelen?
Şimdi yorgunum, önceden de yorgunmuşum. Sanırım ben yorgun doğmuşum, her yol ayağıma dolanmış; saatleri saymaktan, zamanı yakalayamamaktan; içimdeki o yumağı ayıklarken yorulmuşum.
Sonra susup kendime doymuşum.
Hep varmışım da istediğim gibi yokmuşum.
Kendi kendime yokuşmuşum.
Kolayı zorla, sevgiyi geçmişle, kendimi kendimle savaşırken bulmuşum.
Dilimi suskunluğa gömmüşüm.
Susmuşum...
Ben meğer bu'ymuşum...
··
907 görüntüleme
Ouroboros, yeniden doğmanın, ancak kendini yok etmekten geçtiğini bize anlatır. Kendi önyargılarımızı, tabularımızı ve inançlarınımızı elimizin tersiyle itersek yeniden doğabiliriz ancak. Bu hep böyledir; kendini yenen, kendini yeniler.
Friedrich Nietzsche'de; "Kendini yakmak istemelisin kendi ateşinde: nasıl yeniden doğmak isteyebilirsin ki önce kül olmadan?"
der.
Böyledir, kaldığın yerden devam etmez hayat.
Her şey iç içedir...
Bir şeyler başlar bitmek için, bir şeyler biter başlamak için...
Bir doğum var kafamın içinde.
Tanım ve tanı koyamamanın, elleri bir tutulup bir bırakılmanın, saatlerce üzerine konuşulup bir arpa boyu yol alınamamanın çaresiz kabullenişinde.
Hani biliyorsun, sende de var ondan.
Neden, neden, neden... diye her gün soruyorsun ya kendine.
Sonra susuyorsun, sustukça cevaplara susuyorsun. Sende de var işte.
Sonra diyorsun; doğsa ne olacak, kimsesiz büyüyecek o düşünce de...
Hangi hissin neşteri söküp alacak bilemiyorsun...
Bekliyorsun, bekliyorsun, bekliyorsun...
Ve hiçliğe sunuyorsun, avuç içlerini göğe kaldırıp dilenircesine...
Sende de var biliyorum o sancı.
'Hep varmışım da, istediğim gibi yokmuşum...' hâlipür melâlimiz..
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.