Anlatmakla anlatmanın imkansızlığının aşılamayacağını hissettiğinde in-san, söyleyememek ne kadar özel ve anlamlı değil mi? Zavallılık olarak nitelendirilenin gizemin koynuna kendini bırakabilmek. Kelimelerin ağırlığı kaldıramayacaklarını fark edip kaçacak delik aramaları. Bu esnada yaşanan eşsizliğin bağrından gelen tatlı telaş. Dilin tutulması, belki, belki de insanın tüm benliğiyle söz olması.. Ne yaptığını, yapacağını bilememek. Cibran buyuruyor ya hani :" düşünmenin bittiği yerde hissetmek başlar." diye. Hep kalbin beyinden çok daha akıllı olduğuna inanmışımdır. Hem de o kadar akıllıdır ki , beyin bir karar verdiğinde, bir şeylere yönlendirdiğinde kendim yaptım sanar. Oysa kalp içten içe hep dizginleri elinde tutan, kendine özel, biricik hafızaya sahip unuttum sandıklarımızı bir 'an'da çıkarıverir ortaya, hem de en beklenmedik zamanda. O lafı söyleyemeyip, iliklerinde hissettikçe , en ufacık bir ayrıntı bile dönüşüveriyor 'seni seviyorum' lara. Dokuza kadar on sularında buluşmak dileklerimle ...

Dokuza Kadar OnÖzdemir Asaf · Yapı Kredi Yayınları · 202322bin okunma

·

48 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Onur Özden