Yetti, belli ki yetti, hem de ne yetti söyletmeye;
Senden önce idim, ay ışığında akşam sefası
Tan yeri aydınlandığında gördüm,ne ışığı kaldı ne safası
Sensin, anladım, bunca yıldır geceye müptela, malzeme eden onca aşığı Bende öter dururmuşum cır cır böceği gibi
Ağıt yakarmışım durmadan karanlığa boşu boşuna
Acırım geçmişime, acırım sensiz zamanıma
Görmeyince gözlerim seni, olmuşum sana Ama,
Dilim dişim kitlenmiş dönmüşüm sayende tutsağa Eğme başını eğme,
Bu güzelliğe baş eğmek yaraşmaz