Rönesans’la birlikte şiire yüksek bir statü tanınmaya başlanmış, Klasik Çağ’daki “şair doğayı taklit eder” anlayışı sürmekle beraber şairler yeni ve özgün bir doğayı yaratan kişi olarak görülmüş, hatta bu dönemde şaire “ikinci tanrı” (alter deus) gözüyle bakılmıştır.