Sevgili D, bugün yine terk edildim.Uzun zan geçti biliyorum, alışmam gerektiğini biliyorum ama yine de canım ne zaman kadar çok yansa hala sen oradasın sanıyorum.Başımı kaldırıyorum,canım o kadar çok acıyor ki o an düşünemiyorum,sadece aklıma sen geliyorsun, gözlerim etrafta seni arıyor.Her defasında bulacağımı sanıyorum.İstediğim tek şey koşmak,koşup sana sarılmak.İyi hissetmeyi hatırlamak istiyorum.Yada kötü hissetmeme yardım etmeni.Sadece tüm bunlarla baş edemiyorum ama bunu kimseye söyleyemem.Onların beni gördüğü gibi iyi olmalıyım ama iyi değilim.Birinin bunu görmesine ihtiyacım var.Sevildiğim bir ana ihtiyacım var.Sevildiğimi hatırladığım bir ana.Bunu ne zaman istesem aklımda sadece senin gözlerin beliriyor.Birbirimizi sevmek milyonda bir olan başarısızlıktı.Şimdi anlıyorum.Neden artık bir arada olmadığımızı.Havai fişekler gibi,bir anda büyük bir patlama ve parlama.Sonra sönüyor.Tehlikeli.Bir anda olan bir şey.Şimdi hatırlıyorum,o köprünün altında bir anda sevmeye başladığımızı birbirimizi.İşte bu yüzden yalnıştı.Benim o saatte o köprünün orada olmamam gerekiyordu.Her şey yanlış ve bir anda başlamıştı.İlahi kuralları çiğnediğimize emindim.O gün orada bulunmak büyük bir günahtı.Hiç yaşanmaması gereken bir anda göz göze geldik, gökyüzüne fırlatılan bir havai fişek patladı ve biz birbirimizi sevdik.
Bana söylemiştin,bunun frenleri tutmayan bir arabanın içinde olmak demek olduğunu ve ben de buna bayılmıştım.Ben seni o arabanın içinden attım.Çünkü çarpacaktım.Frenleri tutmuyor dediğinde sana inanmıştım.Sağ çıkamayacağını biliyordum ölmekten daha korkutucuydu.
·
54 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.