Öncelikle yazarın anlatım biçimine hayran kaldığımı söylemek istiyorum. Konusu ve hikayesi normalde insanı sıkabilecekken yazarın anlatımıyla öyle akıcı ve güzel geldi ki. Okurken hiç sıkılmadım. Sonunun nasıl olacağını Deborah'ı neler beklediğini hep merak ettim kitap boyunca. Deli insanların dünyasını, neler hissettiğini anlamak için çok zorladım kendimi. Şunu da bir ara düşünmedim değil; 'ya normal olan onlarsa? Asıl deliler bizsek ve çoğunlukta olduğumuz için bize normal olanı bu geliyorsa? ' Bazen güldürdü, bazen hüzünlendirdi, bazen şaşırttı bir sürü duygu yaşattı bu kadar sayfada :) Bazı noktalarda hayatı insanları eleştirmesi ve bunu açıktan değilde imalı imalı yapması da tebessüm ettirmedi değil. Uzatmayayım daha fazla, tavsiye eder miyim? Evet kesinlikle okuyun. Son olarak kitap boyunca aklımdan hiç çıkmayan şu cümleyi de paylaşmak istiyorum. :)
"İmkanı olan delirsin."