116 syf.
9/10 puan verdi
Yazar, kendisine gerçekten inanan, çok sevdiği ve kendisine bir lütuf olduğunu düşündüğü eşi Sylvie öldükten sonra yaşadıklarını ve hissettiklerini anlatıyor.
"Yazarken üzüntümü unuttuğum anlar oluyor. Sana yazıyormuşum ve sen omzumun üstünden okuyormuşsun gibi hissediyorum."
Tanışmalarından Sylvie'nin "ayaklarının ucuna basarak usulca gitmesine" kadar ilişkileriyle ilgili her şeyi sanki bir gülümsemeyle anlatıyor Fournier. Ancak hayatındaki herkes ve her şey ona bir şekilde eşini hatırlatıyor ve her seferinde derin bir üzüntüye kapılıyor. Özellikle Sylvie'ye ait eşyalar her seferinde onun da bir nevi ölmesine sebep oluyor. Garcia Marquez yazmıştı: "Sevdiğimiz insanlar bütün eşyalarıyla birlikte ölmeli."
Kedileri Ürkek ve eşi Sylvie'nin ölümünden sonra korkunç bir yalnızlıkla yüzleşmesi onun yaşarken bir anlamda hayatını kaybetmesine yol açıyor.
--- "Şimdi sen Ürkek'le buluştun, benim okşayacak kimsem yok, ne kedim, ne kadınım. Ürkek ve Sylvie, benim sevgili iki varlığım artık yok." ---
--- "Gittiğinden beri yedi milyon kırk sekiz bin sekiz yüze kadar saydım. Bu kadar zamanda saklanabilmiş olmalısın. Her tarafı arıyorum. Bulamıyorum, ümidimi kaybediyorum. Saklambaç oynamak çok uzun sürüyor. Tamam, hadi, kazandın, çık artık saklandığın yerden. Artık oynamak istemiyorum. Çık neredeysen, kazandın. Çık ne olur, kaybettim, her şeyi kaybettim." ---
Bu kitabı bazı açılardan 
Novalis 'in 
Mahrem Günce kitabına benzettim. Sevdiklerini kaybettikten sonra onları ve onlarla olan hatıralarını düşünmekten başka bir şey yapamayan, sevdiklerine layık olmaya çalışan ve güçlü bir kendi yok etme arzusuna rağmen yaşamak uğraşına giren iki aşık. Fakat, Fournier sevgisini ve sadakatini ayakta kalmayı başararak gösterirken Novalis, ölümü aracılığıyla tüm insanlığa göstermek ister.
Jean-Louis Fournier: "Işıl ışıl Sylvie öldüğünden, sönüp gittiğinden beri ev oldukça karanlık, yarı gölgede yaşıyorum. Ne kadar ampul değiştirsem, ne kadar güçlülerini koysam değişmiyor, sürekli karanlık."
Novalis: "Onunla birlikte bütün dünya öldü benim için. O zamandan beri ait değilim buraya. O öldü, ben de öldüm, dünya bir çöl."
Yazar, karamsar ve depresif bir şekilde düşüncelerini anlatırken alaycı olmaktan da vazgeçmiyor. Bazen çok acımasız olsa da alaycılığıyla tebessüm ettiriyor.
"Sana yazmak isterdim, ama nereye yazacağımı bilmiyorum. Noel Baba'ya mektup gönderen çocuklar zarfa "Gökyüzü" yazarlar."
·
105 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.