Ömer
@ippolitov
sonsuz bir kış gelecek göremeyeceğim baharı bir daha.
mors principium est. - ama nesciri.
382 okur puanı
Ağustos 2021 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Altın olan her şey parlamaz, her gezgin yitirmemiştir yolunu.
Bir kitap okudu
188 syf.
9/10 puan verdi
“Kendimi sürekli başka biri olmaya uğraşıyormuş gibi hissediyorum. Yeni bir yer bulmaya, yeni bir hayata başlamaya, yeni bir ben olmaya çalışıyorum sanki. Bu büyümenin bir parçası sanırım, aynı zamanda kendini yeniden keşfetme çabası. Yeni bir ben olarak her şeyden kurtulabilirdim. Kendimden kaçabileceğime cidden inandım –çabalamaya devam ettiğim sürece. Ama hep sonunda dibe vurdum. Her nereye gidersem gideyim karşımda hep kendimi buldum. Eksikler olduğu gibi kaldı. Aynı eksik parçalar asla doyuramayacağım bir açlıkla üstüme geliyordu. Galiba beni tanımlayan şeyler bu noksanlıkların ta kendisiydi.
Doğan Kitap
Okur Takip Önerileri
Bir sürü farklı yaşam şekilleri vardır. Ve farklı ölüm şekilleri. Ama sonunda... geriye sadece bir çöl kalır.
Doğan Kitap
Kapkaranlık bir yerde, bir yer altı buzulu kadar soğuk. Yeniden yüzeye çıkmasına izin vermeyen, etraftaki bütün sesleri yutan inanılmaz derin bir sessizlik. Kati, mutlak bir yalnızlık.
Doğan Kitap
“Sınırın güneyinde, güneşin batısında” dedi.
“Güneşin batısında?”
“Sibirya histerisi hastalığını duydun mu?”
“Hayır.”
“Bunu uzun zaman önce bir yerde okumuştum. Belki de ortaokulda. Hangi kitapta okuduğumu bir türlü hatırlayamıyorum. Neyse, Sibirya’da yaşayan çiftçilerin başına geliyor. Söyleyeceklerimi kafanda canlandır şimdi. Sen bir çiftçisin, Sibirya tundrasında tek başına yaşıyorsun. Aralıksız her gün tarlalarını sürüyorsun. Görünürde hiçbir şey yok. Kuzeyde ufuk, doğuda ufuk, güneyde, batıda, hepsinde aynı şey. Her sabah güneş doğduğunda tarlaya çalışmaya gidiyorsun. Güneş tepeye çıktığında öğle arası veriyorsun. Güneş battığında eve yatmaya gidiyorsun.”
...
“Kışın evde kalıp ev işleriyle ilgileniyorlar. Bahar geldiğinde tekrar tarlalara dönüyorlar. Sen bu çiftçisin. Hayal et.”
“Tamam” dedim.
“Ve sonra içinde bir şeyler ölüyor.”
“Nasıl yani?”
Başını salladı. “Bilmiyorum. Bir şeyler. Her gün güneşin doğuşunu, sonra da batışını izliyorsun ve içinde bir şey yitip gidiyor. Sabanını bir kenara atıp kafan boş bir şekilde batıya doğru yürümeye başlıyorsun. Güneşin batısındaki bir yerlere doğru. Takıntılı biri gibi ara vermeden, yemeden, içmeden yere yığılıp ölene kadar yürümeye devam ediyorsun. İşte bunun adı Sibirya Histerisi.
Doğan Kitap
“Bazen sana baktığımda, çok uzak bir yıldıza bakıyormuşum gibi hissediyorum” dedim. “Göz kamaştırıcı fakat on milyonlarca yıl öncesinden gelen bir ışık. Hatta belki de yıldız artık yok. Yine de bazen o ışık bana her şeyden daha gerçek görünüyor.”
Doğan Kitap
“Âşıklar talihsiz bir yıldızın altında doğarlar” dedi. “İkimiz için yazılmış gibi sanki.”
Doğan Kitap
Aşırı fiziksel efor sarf etmek düşünmeme fırsat vermiyor, bedenimi sürekli hareket ettirmek günlük hayatın detaylarına odaklanmamı kolaylaştırıyordu. Hayallere dalmak yasaktı. Yaptığım işe konsantre olmak için elimden gelenin en iyisini yapmaya çalıştım. Yüzümü yıkarken, yıkamayı düşündüm; müzik dinlerken, tek odağım müzikti. Hayatta kalmamın tek yolu buydu.
Doğan Kitap
"Erkekler sadece yaşayarak öğrenir" dedi. "Denemeden öğrenenler de vardır tabii; sen onlardan biri değilsin ama."
Doğan Kitap
Ömer tekrar paylaştı.
Ben mücadele ediyorum. Her gün tek başıma savaşıyorum. Hayatta kalıp, hâlâ yaşıyor olmanın utancıyla savaşıyorum. İnsan olmamın acımasız gerçeğiyle savaşıyorum. Ölümün bu gerçekten sıyrılmamı sağlayacak tek yol olduğu düşüncesiyle savaşıyorum. Siz, benim gibi bir insan olan siz, bana ne diyebilirsiniz?
Bir gün bir yerlerde bu manzarayı göreceğimi hissettim. Déjà vu’nun tersi bir duygu –etrafımdakileri daha önce de gördüğüme değil, ilerde göreceğime dair bir önsezi. Bu önsezi o uzun elini bana yöneltmiş beynimi sıkıca kavramıştı. Kendimi bu kavrayışın içinde hissedebiliyordum. Orada parmaklarının arasında olan bendim. Gelecekteki ben, yaşlanmış. Yine de neye benzediğimi göremedim tabii.
Doğan Kitap