yine de aceleyle eve dönerken lambanın ışığından gözüme çarpan incecik kar tanelerini gördüğümde içimi kaplayan sevinci hissediyorum.
o an yapamasam da kafamın içinde göğe bakarak kendi etrafımda dönüşümün hayalini seviyorum.
aslında bu hızı sevmiyorum.
ama bu hıza ayak uyduramazsam pek çok şeyden mahrum bırakılacağımı seziyorum, belki de yanılıyorum.
biraz kendime müsade etsem başıma gelen ilk şeyi bu müsadeye bağlayacağımı biliyorum.
esasen müsadeyi bile görev bilinciyle veriyorum.
evet, abartıyorum. abartmak mı, keyfini çıkartmak mı? bilmem. hangisi doğru, veya bunun doğrusu var mı, bilmiyorum.
ben sadece rüzgâra kapılmış gidiyorum.
yalnız bazen rüzgargülü gibi rüzgârı hızlandırıyorum, bazen rüzgârın tersine esmeye yelteniyorum, bazen rüzgârın yönünü değiştirmeye çalışıyorum.
kanatlarıma hâkim olamıyorum.
·
95 görüntüleme
yorgunluğu hissetmeyi seviyorum. en dip halini hatta. gerekeni yaptığımı hissettiriyor. bir de, hissedecek durumda olmasam da hâlâ hissedebilecegim şeyler olduğunu..öyle bi değişik şeyler
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.