Səhər saat yeddidə dəmiryol vağzalının bufetində
oturmuşdular, şirin çaxır içirdilər, boyat çörəklə, qupquru
qurumuş holland pendiriylə yavanlıq edirdilər. Məmməd Nəsir
Zaurun söhbətinə diqqətlə qulaq asıb soruşdu:
—Neçənci mərtəbəyə qalxdı?
Zaur:
—Altıncıya, — dedi — başımı verərəm ki, səhv etmirəm, öz
gözlərimlə görmüşdüm 6 rəqəmini... Amma bina da
beşmərtəbəlidir axı...
Məmməd Nəsirin yaşı həştadı çoxdan keçmişdi, amma hələ
də gümrah idi və allahın var günü səhər tezdən bir-iki stəkan
"Ağdam" portveyni vurardı bədənə. Doğrudur, indi
əvvəlkindən çox-çox az içərdi, amma əvvəlki təkin
mütəmadiyən hər gün içərdi... Axır vaxtlar tez-tez Zaurla
içərdilər — illər keçdikcə onların yaş fərqləri itib getmişdi və
indi kənardan baxan elə güman edərdi ki, iki qoca şərab içə-içə
ötən günləri, keçmiş xatirələri yada salır, nəşriyyatda birgə
keçmiş uzun ömürlərindən söhbət edirlər...
Zaur bir də təkrar etdi:
—Bina axı beşmərtəbəli idi...
Məmməd Nəsir uzun müddət harasa baxdı, gözləri yol
çəkdi, elə bil baxışlarıyla divarı deşib harasa çox-çox uzaqlara
baxırdı, sonra qəfilcən belə bir kəlam bəyan etdi:
—Əgər adamlar başa düşsəydilər ki, beşmərtəbəli binanın
altıncı mərtəbəsi də ola bilər, onda nə vardı ki...
Sayfa 378Kitabı okudu
··
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.