Kurtuldum. İstediğim çevreye kavuştum. Yazmak, çizmek aklıma hiç gelmedi. Aylardır. Aylardır rahattım. Güldüm, ağladım, sinirlendim, coştum ve hepsini rahatça yaptım. Göğsüme bastıran o his yoktu. Nasıl, neden yoktu bilmem. Sorgulamadan devam ettim. Sanki sorgulasam yeniden başlayacakmış gibi. O hisse tekrar rastlayıp eski halime geri dönecekmişim gibi geldi. Rüya gibi geçti birkaç ay. Akışta kaldım. Herkes gibiydim. Bu duyguyu da tattım. Günler geçti, ben de geçtim. Geride kalmadım bu kez. "Artık hep böyle mi devam edecek? İyiymiş." diye geçirdim içimden.
Bitti.
Bana uğrayanları uğurladım yavaş yavaş. Silinmeye başladım onların hayatlarından, gülüşlerinden. Yaşadıklarım güzeldi tabi. Tetikleyen birkaç faktörün de etkisiyle usulca yok olmaya başladı anılar. Hiç yaşanmamış gibi. Kısa bir zamana sığdırdığımız yüzlerce an. Anı. Yolculadım hepsini. Farkındaydım tüm olanların. Kopuşunu izledim halkaların. Sadece izledim. Fazla rahat davrandım belki. Eksik miydi verdiğim değer. Uğraşmadım. Şimdi bir daha düşünüyorum. Yok, gerçekten uğraşmadım. Böyle olmasını istemedim ama karşı da durmadım. Neden? Bilmiyorum.