Ruh halimizi, en iyi anlatan dilimizdeki tümcelerdir. Tek odak noktayı hatırlatır titizce, insana. Fasıla vermeden ,detay atlamaksızın. Fırsat vermeden bahanelere gizlenmeden, umarsızca soyunduğumuz kimliğimizi ele verir. Kendimize gelmek isteriz, devam edemeden fire verilir ilk parkurda.. Dostane, ılımlı, hayatımızın ortasına kurulmuş tahtı bırakıp gidemeyiz. Kolumuz uçlarda yaşayan insanlar gibidir. Uzandığı anda dalımız kesilir. Kol kanat geremeyiz kendimize. Sahi biz neye aitiz? Kime sahibiz? Nerede sattık ruhumuzu, özgürken? Sahi biz neyin hesabını soracağız, kendini bilmezlere?! Bilip, bilmeden. Bilinmeden...
06.04.2023 ✍