durup dururken bastıran bir bunalımla birlikte önce saatlerce ağlama isteği var olma sancısıyla, ardından hiçliğin içine düşmüş ıstırap içindeki ruhumun acısıyla yol alıyorum yine bu karanlık gecede. tüm bunların bana yaşattığı o yorgunluk hissini, kırgınlığı gözyaşlarımı bir iç titreşiyle altında kalmış ve terk edilmiş buluyorum kendimi. her şeyi unutmak, yok etmek hatta yok olmak arzusu duyuyorum ama buna gücümün olmaması gardımı daha da düşürüyor. kendimi oyalayacak gündelik işler, ilişkiler içine girme teşebbüsünde bulunuyorum. fakat bunu bile beceremiyorum. tüm düşünceler ve fikirler her yanımı sarıyor. dehşete kapılıyorum, mutsuzlaşıyorum. hatta belki de artık hislerim yoktur. benden önce veda etmiştir hayata. ama yine de yalnızlığı istiyorum. çünkü kendime uğradığım günden beri kimsenin yanına yer edinemedim...