"Küçük âlemde ene, büyük âlemde tabiat gibi tağutlardandır." Bir insanın BEN'i en büyük putudur, aşamadığı kendisi olduktan sonra başka başka sebeplerin hepsi sahtedir. Bu bana nasıl yapılır? Bunu Ben nasıl yaşarım? Bu soruların sonu yok. Niye Ben kimim ki? Neyim ki? Ben sadece Allah yarattığı için HERKES kadar değerliyim, içimdeki BEN, Allah'a vardırımıyorsa hiç'im demeli. Başka türlü bu işler, bu düğümler çözülmez. Ve yine insan, ene'yi haddini bilmek için kullanmalı. BEN sınırlıyım çünkü bir sınırsız var diyebilmeli. "Buraya kadar benim, ondan sonra onundur." Velhasıl ene, kullanımına göre insanı insan edecek ya da hayvandan aşağı düşürecek bir his. Ene'yi ego ile karıştırmamak lazım, çok ince bir çizgide ayrılıyorlar. Egonun iyisi olmaz ama ene'nin bir varlığı, yardımı olabilir. Ben'den çıkıp, Allah'a varabilir insan. Sadece dozunu bilmeli. Ben varım çünkü Ben'i bir yaratan var demeli. Felsefe'nin aksine Ben'den çıkıp tabiata değil, içindeki Ben'e girip orada yaradanı bulabilmeli. Bir insanın Ben Ben diye tutturması hep gülünç gelmiştir BANA. Çünkü kulağa ben kadar çirkin gelen bir şey yok. Bırak Sen Sen diye haykıran başkası olsun, duymak isteyene sessizlik, çığlıktır çünkü. Allah'ın, O'nu bulmak için varlığımıza koyduğu bu hissi, kendimizi insanlara anlatmak için harcıyor oluşumuz bizi çok acınası varlıklar yapmıyor mu ? BEN BEN BEN demenin hiç bir faydasını göremedim. BEN BEN BEN diyenlerden hiç bir fayda görmedim. Kendimin en aciz hali olarak Beni gör, Beni duy dediğim hallerini bildim. Allah'ın bildiği bir kalbim, ruhumda hepsine vakıf olduğu yaralarım var. Kimseye ihtiyacım yok. Herkes gözünü kulağını kapayabilir. Madem O var, her şey var....

Ene ve Zerre RisalesiBediüzzaman Said Nursî · Rnk · 201529 okunma

·

76 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Seren