Şüphe
Temiz bir Allah adamı vardı. Aklı her şeye erer, işin sonunu görürdü. Yemen ülkesine yakın Devran şehrindedi, sadaka vermekle, güzel huylu olmakla şöhret kazanmıştı.
Civarı yoksullarla Kâbe kesilmişti. Bir şey umanlar hep onun etrafına giderlerdi.
Riyasız olarak mahsülünün onda birini verir, buğday samandan ayrıldı mı, tekrar öğütülüp un haline geldi mi, ekmek pişirildi mi yine onda birini verirdi.
O yiğit Allah rızası için oğullarına: Allah hakkı için benden sonra hırsınıza kapılıp yoksulun hakkını vermemezlikte bulunmayın!
Bu onda birleri verin de Allah koruması ile mahsülünüz elinizde kalsın.
( Bugün onda birini bilmem, ama binde biri bile varsa; yoksulun payını veren, Allah ondan da razı olsun.) kıssadan hisse
Sayfa 159 - Tutku yayınlarıKitabı okudu
·
19 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.