Zerdüştlük Üzerine
Esas itibarile bu mezhep, Zerdüştten evvel de mevcut olan Hind ve İran itikatlarının tasfiye edilmiş bir şeklidir. Bu zatın Hürmüz ve Ehrimeni aynı kudrette iki varlık olmakla beraber, hayırın zaferine inandığı için kendisi tek Allahlı bir itikadın ve nikbin bir ahlâkın müjdecisi sayılır.
Ona göre Tanrısel vasıflar "Hakikat, hikmet, kudret, merhamet, sıhhat ve ebediyet, tirki, dikkat edilirse hep ahlâksel ideallerden başka bir şey değildir. Ona göre en fena ahlâksızlık ahlâkî vicdana uymıyan hareketleri yapmaktan ibarettir.
Melek veya şeytan cinsinden bazı ruhlara inanması, ölümden sonra azap veya saadet getiren bir hayatı kabul etmesi, eski itikatların bakıyesinden başka bir şey değildir.
Zerdüşt mezhebi, başlangıçda, hayır ve faziletin müdafii ve hakikî bir ahlak mezhebi iken sonraları kâhinlerin ateşi, yıldızları ve unsurları mezhebe karıştırmaları ve dinî merasimi bizzat icra etmeleri yüzünden bozuldu. Ve nihayet ateş de aslî ve hakikî mahiyetini değiştirerek Tanrılık derecesine yükseltildi.
Ve kendi mezheplerine iman etmiyenleri, bir zaman hıristiyanlıkta olduğu gibi Allahın lütfuna ve inayetine mazhar olur ümidiyle yakmıya başladılar. Milâdın 274 ünde İranda doğan Mani'nin tesis ettiği Manicheisme'in bu bozulmada büyük tesirleri vardır. Bu mezhep hıristiyanlıkla Mazdeisme'i uzlaştırmaya çalışmıştır.
Sayfa 19-20
·
54 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.