bütün gün
bütün gün
bırakılmış bir leş gibi suya sürükleniyorum
ürkütücü kayalıklara
denizin en diplerindeki mağaralara en etobur balıklara doğru
ve sırtımın ince omurları
gerildi
ölüm hissiyle
yapamazdım artık yapamazdım
yolun inkarından geliyordu ayak seslerim
ve umutsuzluğum daha büyüktü ruhumun direncinden
ve o bahar ve o yeşil evham
penceremin önünden geçen gönlüme
"bak" diyordu
"yol almamışsın hiç sen, batmışsın... "
·
28 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.