İnsanoğlu her şeye alışabilen bir yapıya sahiptir; önce mutluluğa, sonra acıya, en sonunda yalnızlığa alışıyor..
··
107 görüntüleme
bahsi geçen duygular bir kenara alışmak başlı başına ihtiyatla uzak durmamız gereken bir merfum. Biz alışıyoruz, alıştıkça yıkılması güç bir duvar örüyoruz ve sanıyorum ki bu sebepten de kurulmuş sayılıyoruz buraya. Dünyaya da alışmamız gerektiği söylenir ya hani, itinayla misafirlik hakkından fazlasına talibiz, yürüdüğümüz yollara, yaşadığımız şehire, insanlara, duyduklarımıza, gördüklerimize ayrı ayrı takılı kalıp onlara alışkınlığımız en vahimi, bunca şeye alışırsak bütünden yani dünyadan kendimizi nasıl alıkoyabiliriz? alışmak bu yüzden bir tık tehlikeli, bazen göz yummak, göz göre göre katlanmak, içi hezeyan dolu bu alışmanın...
Kesinlikle katılıyorum alışınca uzak durmak güç oluyor. Göz yummak ve katlanmaktan kastın kötülüklere herhalde. Yaşanan kötü olaylara ve başımızdan geçen üzücü şeylere de göz yummuş oluruz. Ama güzel şeylere alışmanın nesi kötü alışmak başlı başına kötülük olmaz ki. Güzellikler alıştikca çoğaliyor
4 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.