Şiirlerini yazdıktan sonra kalemin bir köşede sustu da yüreğin sustu mu diye sormak geliyor içimden Şükrü Erbaş’a. Öyle cümleler var ki insanı uykusundan eder. Saatlerce boş boş duvar izletir. Ölümü öyle anlatıyorsun ki dizelerinde , nasıl bir kalbin var senin diyorum içimden. “Bunaldım. İnsanların kendi hayatlarını hapishaneye çevirmesinden bunaldım. “ Bunu ne de çok yapıyoruz kendimize. Başkalarına bazen. Dünyayı güzellik kurtarsın istiyorum. “Gidelim. Ölümün ölüm olmadığı yere…” Senin de ölülerin var biliyorum . O yüzden zaten ölümün olmadığı yere gitmek isteyişin. “Durmadan içine bakmak çok acı. Sen bunalmadın mı…” diyorsun . İnsan içinde olan şeylerin güzelliğini bildiği zaman bakmaktan bunalır mı diyorum sana ? “Ayrılık nasıl bir yalnızlık Hatice İnsan sevdiğinin ağlamasını özler mi…” İnsan eve girdiği zaman çıkardığı çorabın yerini bilmeyi bile özlüyor . Merdivenden ayak sesini duymayı , kapı kilidinin sesini , anahtarın dönerken verdiği mutluluğu , içeri girişini , eve attığı adımın verdiği güveni , elindeki poşet sesini , kapıdan girerken söylediği ilk kelimeyi, montunu asışını , çıktığı merdivenlerin verdiği yorgunluktan olacak oturup derin bir nefes alışını… Her şeyi tüm detayı ile özlüyor… Eminim sizin de kendinizi bulduğunuz cümleler olacak. Şiir anlamıyorum diyenler Şükrü Erbaş’a kesinlikle şans vermeli. Keyifli okumalar dilerim…

İnsan Bir Eksik SözdürŞükrü Erbaş · Kırmızı Kedi Yayınevi · 20212,507 okunma

·

86 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

E ོ