Kalfa - S. BERFE /Beden kalabalık, ruh yalnızdır.
"Yorgunuz.
Durup dururken de
Yaşayıp yaşarken de yorulduk.
Hiç kimse hiçbir şey dinlendiremez bizi.
Ölene dek yorulduk." (s. 307)
Farklı, kendine özgü üslubuyla şiir dünyasına ayrı bir tat katıyor 
Süreyya Berfe Eserin kendi tabiriyle: "Geceyle yorulmuş, günle doğrulmuş şiirler." Hepimiz geceyle yorulanlar değil miyiz? Çok azımız günle doğrulabilse de. Ne diyordu 
John Steinbeck 
Gazap Üzümleri'nde: "Uykuyla dinlenemeyecek kadar yorgunum artık."
"Tek başına yıkan
Tek başına uyu.
Kimseye sormazsın mutluluğu." (s. 365)
Mutluluk kimseden bir şeyler beklememek miydi sahiden? Ne kadar az insan o kadar çok huzur dedikleri doğru muydu? Sosyal bir varlık olan insan nasıl oluyor da bu kadar iç dünyasına gömülebiliyordu? Issız adaya düşmek bir ceza olmaktan çıkıp bir ödül olarak görülmeye başlanacak kadar neler yaşatmıştı dünya bu insanlara...
Şairin otuz yıllık zaman dilimine yayılan şiirlerinde onun düşüncele dünyasındaki değişimlere de tanıklık ediyorsunuz. Kendisi Cemal Süreya Şiir Ödülü sahibi. Eserleri on dört yabancı dile çevrilmiş. Kimi yerlerde doğrudan okuruna mesaj vermek istiyor kimi yerlerde doğrudan onun ruh haline iniyor. Yer yer okurken boğulduğunuzu hissediyorsunuz yer yer sayfalar akıp gidiyor ellerinizin altından.
Çoğu zaman hüzünlü, çoğu zaman yalnız, melankolik...
"Neden
Bazı insanların hüznü
Kendilerinden önde gider?" (s. 416)
Sosyal medyada herkes mutlu,
Gerçek hayatta herkes hüzünlü,
Orada kalabalık,
İç dünyasında yalnız,
Zaten hayat dediğin nedir ki:
"Kısa, pahalı, zor, acı." (s. 447)
Birey için, toplum için şiirler var içinde. Alıp bitirmeye değil de zaman zaman okumaya daha uygun bir eser. Diğer türlü bitirmesi hayli zor... Ben kendi adıma bir şiir kitabına göre fazla zorlandığımı ifade edebilirim.
"Uyku mu?
Ne o beni tanıyor ne ben onu tanıyorum." (s. 154)
Bu ruh dünyasıyla devam edersek daha da tanıyamayacağız sanırım. Ama uykumuz kaçtığında da en iyi kitaplar her zaman olduğu gibi yine kitaplar.
Duyguyla okunması, okutulması temennisiyle...
·
1.094 görüntüleme
Çoğu zaman hüzünlü, çoğu zaman yalnız, melankolik...
"Neden
Bazı insanların hüznü
Kendilerinden önde gider?"
“Bazen insanın melankolisi gelir gözbebeklerine yerleşir” dedim bu dizeleri okurken…
Emeğine sağlık. Hissederek okunması temennisiyle…
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.