Blue Arrow yorumladı.
bu bölüm beni mahvetti♡
Ne var ki gerekçelendirmenin suçluluk duygusu üstünde hiçbir nüfuzu yok. Başkalarına yöneltilmiş hiçbir öfke ya da hiddet bastıramıyor onu. Çünkü suçluluk asla onlarla ilgili bir şey değil. Suçluluk kişinin kendi sefilliğinin korkusu. Başkalarıyla ilgisi yok.
Ben suçluluk duygumdan, aldığım kararı, durmadan eski dertleri soruşturmayı ve onun günahlarını benimkilerle tartmayı bırakıp kendi içinde kabullendiğim zaman sıyrıldım. Babamı düşünmeden. Kararımı kendi hatırıma, kendim yüzünden kabullenmeyi öğrendim, onun yüzünden değil. Ben ihtiyaç duyduğum için, o hak ettiği için değil.
Onu sevebilmemin tek yolu buydu.
Babam hayatımdayken, o hayatı kontrolü altına almak için benimle boğuşurken, ona bir askerin gözleriyle, bir çatışma pusunun içinden bakıyordum. Yumuşak yönlerini bir türlü seçemiyordum. İnfialle karşıma dikildiğinde, küçüklüğümde kahkaha atarken karnının nasıl titrediğini, gözlüğünün nasıl ışıldadığını anımsamıyordum. Müsamahasız hale büründüğünde, yad ettiği bir anıyla gözlerinden yaşlar gelirken, henüz yanmadığı zamanlarda dudaklarının tatlı tatlı nasıl seğirdiğini anımsamıyordum. Tüm bunları ancak şimdi anımsayabiliyorum; aramıza kilometreler ve yıllar girdikten sonra.
Ne var ki Babamla arama giren şey sadece zaman ve mesafe değil. Kendi içinde bir değişim. Ben onun yetiştirdiği çocuk değilim ama o, bu çocuğu yetiştiren baba.
Sayfa 356 - VII. Baskı: Şubat 2021 - Domingo Yayınları
··
175 görüntüleme
Öne Çıkan Yorum
Paylaşımınız için çok teşekkür ederim. Şu zamanlar çok ihtiyacım vardı bu cümleyi duymaya. Tekrar teşekkürler, en kısa zamanda kitabı temin edip okuyacağım.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.