Ahmed Arif'in ilk ve tek şiir kitabı. Çokça yazıp değerini azaltmaktansa az ve öz yazmış anlaşılan. İçerisinde ne de güzel şiirler var. Bir de kitabın sonuna Ahmed Arifle röportaj ve Ahmed Arif'in şiiri üzerine inceleme yazıları eklemişler. Bunlardan biri 
Cemal Süreya ya aitti.
İçerdede taş duvara soruyor, görüşmecisinin soğanından bahsediyor. Hep bir zıtlık var. Hani Kurşun Sıksan Geçmez Gecedende genciz, namlu gibi diyor ama hasretiz kaygısız, rahat uykulara.Ve asıl kederi biz biliriz diyor. Bakın yine şu zıtlığa. Ay Karanlığı Cem Karaca'nın şarkısından biliyorum. Saf sevgisi var orada. Ama oraya da puşt zulasını sıkıştırıp araya olumsuzluk katmış yine. Hepsinde insan var. Anadolu insanı. Halk var. Ahmed Arif'in o çok sevdiği halkı. Acı var ama umut da var. Acılara korkmadan gülmek gibi. Zira şu satırlar onun:
Dayan iş ile.
Tırnak ile diş ile,
Umut ile sevda ile düş ile
Dayan rüsva etme beni.
Acı var ama dayan diyor hep. Sonra ustasıdır o vatan sevmenin. Ayrıca halk sevmenin. Halkının dili, geleneği, kaynağı yaşam sebebi onun için. Belli olmuyor mu hiç şiirlerinden? Teması halk kültürünün "özgün bir biçimde" kurgulanmasından ibaret şiirlerinin. Ama biliyor o da bunun bağışlanmaz korkunç bir suç olduğunu.
Şahsen hece ölçülü edebiyattan daha çok etkilenmeme ve benimsememe rağmen kendine has serbest vezniyle beni kendine çekmesi ne de muhteşem bir beceridir. Şair budur işte. Şiirlerinin değişmez kaynağı ve sahibi çok sevdiği halkına hatırlatmak için 
Ahmed Arif in sondaki röportajda söylediği şu cümleyle bitirelim: "Kısacası, halkımın canlı, elvan ve gürül gürül dilinden hiç kopmadım ki şiirimde kopayım, yozlaşıp, yabancılığa boğulayım!"
·
79 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.