"Ya ağrılar.... onları ne yapmalı?"
İvan İlyiç'in Ölümü , ilk Lev Tolstoy dan okuduğum ilk kitabım, tabiki ama ilk defa okumadım, ikinci okuyuşum ve ölümü bu kadar güzel başkası anlatamazdı.
"Ölüm hükmü giyen bir adamın cellatın elinden kurtulamayacağını bildiği halde çırpınıyor, debeleniyordu. Mücadele için harcadığı bütün çabaya rağmen ona dehşet veren sona her an yaklaşmakta olduğunu hissediyordu."
(sayfa 83)
Azraile gidişin olduğunu , aslında hiç ölmicek gibi yaşandığı ve küçük bir şey yüzünden ölecek olan Ivan İlyiçe...
Mesele ölüm neden problem?
Ölümle nasıl yüzleşmemiz gerektiği, nasıl tepkiler verilmesi ve verilmemesi gerektiği.
İvan İlyiç , yavaş yavaş ölüme sürüklüyor , ölümle karşılasmasını görüyoruz , onun gözünden ölümü tadıyoruz aslında.
etrafındaki insanların , ailesinin ölüme karşı tepkilerini hissediyoruz onunla İvanla.
"Ölümlü varlıklar olmamız."
~ölümlü olduğumuzu bilen zamanımızın kısıtlı olduğunu tek bilen insandır.
belli bir yaşam olacağını, ölümü tecrübesiyle birsey yapmayı görüyoruz, bu demek ki İvan da hiç ölmicek gibi yaşarken , o da küçük bir sebepten bu ölümü görüyor ve anlıyor zamanının geldiğini , zamanının kısıtlı olduğunu "öteki dediği " şeyle "Azraille" yüzleşiyor aslında.
bu durumda kalan zamanında yaşamı anlamı kılacak tek şey bu duruma vereceğimiz tepki.
Nasıl yaşamalıyız?
ne yaparsak yapalım bu anlamlı yaşam olucak mı ?
zaman sürekli sizden birşey alıyor mu ?
ölüme bakış sizin hayatı nasıl geçirdiğiniz belirler. sen bununla yüzleşirsen başka bir insan olursun.
bu kitabımızda da İvan ilyiç , çalışkan, kibar ve yetenekli bir adam baslarda tabi sonrasında hayatında gelisen yenilikler ve Azrail görmesini sağlayan , perdeyi takarken bögrünu çarpması üzerine ölüme yüzleşmeye korkması. hayatının sadece standart bir hayatı olması ve sonunda ölürken pişmanlıklarını dile getirirken , ölümle ve hayatı arasında cebeleşmesi..
"Ölüm varsa ben yokum,
Ben varsam Ölüm yok."
kitapla kalın ... iyi okumalar..<3 
