Deli Tarla - Ş. YAŞAR /İncelemeleyi okuyanlara kitabı okuma garantisi veriyorum!
"Ne yazsa okurum," dediğiniz bir yazar var mı? Böyle bir soruyla başlamak istedim incelememe.
Öyle hayatlara şahitlik ettim ki 
Şermin Yaşar'ın kitaplarında, bırakın "Ne yazsa okurum," demeyi, "Hadi yaz be kadın, yaz da artık okuyayım!" diyorum şimdi. Her hikayesinde farklı bir yerinden vuruyor ruhumu, yara almadık yerim kalmadı. Ama hayatımda hiç bu kadar anlamlı yaralanmamıştım.
"Kadınlar konuşurken onları anlamak kolaydır, öfkesi, gülüşü, bakışı, sesi, kelimeleri, onun anlatmak istediğinin de ötesini anlatır. Anlayamadığımız, susan kadındır." (s. 109)
Deli Tarla
Kitaba adını veren ilk öyküsüyle başlıyor eser. "Herkesin hayali dağ başında bir kulübe, bir sıcak yatak." Peki hayaller gerçek olduğunda her şey düzelir mi dersiniz? Böyle bir kulübeden yıldızları seyrettiğinizde... Peki ya o yıldızlar bir gün yere inerse? Gönül Dağı'nın güneş toplayan adamını bilir misiniz? Güneş toplar gibi yıldız toplamak... Kimine iyi gelip kimini delirten...
Beklemek...
Ne büyülü bir kelime!
Hayatımız hep bir bekleyişlerle geçiyor değil mi?
Ama inanın hiçbirimiz Münevver Hala gibi beklemedik. Bekleyişin anıtı dikilecek olsa onunkini dikerlerdi eminim...
"Benim için çocukluk sesi, dikiş makinesi sesidir." (s. 38)
Ve Münevver Halanın beklerken attığı dikişler kalbinin atışını geçmiş olsa gerek!
"Her eşyanın insanı yaralayan bir hikâyesi olduğuna inanıyorum ya da belki de ben yaralanmaya çok müsaitim." (s. 62)
Var mı sizin de baktıkça, kullandıkça yaralayan bir eşyanız?
Bazı yaşanmışlıklar eşyalara da sirayet ediyor, dedemin her köstekli saatini gördüğümde gözlerimin dolması gibi...
Eserde öyle bir cümle vardı ki aldı götürdü beni. Uzun zaman sonra bir cümleye bu kadar hak verdiğimi hatırlıyorum. Ki suratsızlığı ile nam salmış bir insanken karşıma çıkması bambaşka bir etki yaptı diyebilirim:
"Gülüş anne babadan geçen bir şeydir. Annen baban gülüyorsa sen de gülersin, onlar gülmüyorsa istediğin kadar içinden gelsin senin yüzüne bir tebessüm layığınca oturamaz." (s. 65)
Nereye uzansak çocukluğumuza gidiyor, her yerde aile etkisi. Boşuna değildi bu psikologların çıldırmış gibi çocukluğa inmek isteyişi...
En çok neye üzüldüm biliyor musunuz? Herkesin hayatından geçip kimsede iz bırakamayan, hayatı boyunca bir defa kendisi bile olamayan Ramiz'e. Ne hayatlar yaşıyoruz sahibi olamadığımız, ne yollardan geçiyoruz iz dahi bırakamadığımız. Bir gün ölsek "Tanımıyorduk ki" diyecekler "Nasıl bilirdiniz," sorusuna. İyi bilirdik diye yalanlar söylenmesine tercih ederim ama böylesi de ayrı muamma...
Herkesin annesi melek. Peki siz hiç annesi Denizkızı olan birini gördünüz mü? Peki kaybettiğiniz insanları hayatınız boyunca her gün kaybettiğiniz yerlerde gidip aradınız mı? Kamil her denize açıldığında bir Denizkızı görüyor. Hayatı boyunca her gün... Ve Denizkızları hiç bu kadar gerçek olmamıştı. İçiyor olsaydım eğer bir rakı açardım bu hikayeden sonra. Hani bir sigara da yakmadım değil.
"Öyle mutsuzdum ki, mümkün olsa anamın rahmine geri dönecektim. Ama olmuyordu. Mecburen bir sabaha uyanıyor, bir akşamı bekliyordum." (s. 136)
"Asla ait olmadığım bir hayatın içinde tek başıma kalakaldım."
Bir gün öyle olmayacak mıyız hepimiz?
Ya da belki de şimdiden hepimiz öyleyiz...
Göçüp Gidenler Koleksiyoncusu
Gelirken Ekmek Al
Kalk Yerine Yat derken tutuldum kaldım bu kitaba: Deli Tarla
Yıldız Tilbe misali: Beni benden aldı ama ben de onu ona bırakmam.
··
1 artı 1'leme
·4.934 görüntüleme
Ne yazsa okuyacağım sayılı yazarlardan biridir Şermin Yaşar
Gerçekten okuma garantisi veriyorsunuz hocam. İncelemelerdeki üslubunuz çok iyi. Vallahi bravo! 👏👏 Haddim değil belki ama bence kitap (hikâye/roman) yazma zamanınız bile gelmiş.😊
Şermin Yaşar'ı ben de çok seviyorum. Bir ödevim sayesinde Deli Tarla hikayesini ezberledim diyebilirim:) Ayrıca Adieu Hala hikayesi de çok güzeldi :')
Bu yorum görüntülenemiyor
Bende okudum, kısacık, sıcacık hikayeleri vardı yaşar'ın
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.